Κεφάλαιο 1ο

                                           1. Ο ΧΑΜΟΣ ΑΥΤΟΥ ΠΟΥ ΑΓΑΠΑΣ.

   Εκεί που νόμιζα ότι η ημέρα δεν μπορούσε να γίνει χειρότερη ο Τάϊλερ Βράντ, το πιο χαζό παιδί της πέμπτης δημοτικού, έβαψε τα μαλλία μου πράσινα με τις μπογιές ζωγραφικής. Ευτυχώς που η δασκάλα μου τον είδε και τον μάλωσε. " Τάϊλερ άσε τη Ρόζμαρι ήσυχη. Πάρε τις μπογιές σου και πήγαινε στο δίπλα θρανίο ,,. Τον είδα να σηκώνεται να πέρνει τις μπογιές του και να πηγαίνει στο δίπλα θρανίο που κανένας δεν καθόταν εκεί επειδή λένε ότι είναι στοιχειομένο αλλάείναι μάλλον βλακείες της έκτης. Οι σκέψεις μου διακόπτηκαν από την φωνή της δασκάλας μου. " Ρόζμαρί μπορείς να έρθεις λίγο εδώ, σε παρακαλώ ,,. Τι έκανα πάλι ; Προχωρόντας είδα ότι τα παιδιά είχαν γυρίσει για να δουν τι έγινε αλλά η δεσποινής Χέδερ είπε να κάνουν ότι κάνουν και να μην ασχολούνται με άλλα θέματα." Ρόζμαρι γλυκία μου ,,. Κάτι δεν πάει καλά δεν με έχει αποκαλέσει ποτέ έτσι ούτεν καν η μητέρα μου.  " Ναι , δεσποινής Χέδερ , έγινε κάτι ; ,, Λες να κατάλαβε ότι έριξα χυμό στη τσάντα του Τάϊλερ ; " Όχι γλυκία μου αλλά πρέπει να σε πάω στη μητέρα σου επειδή σε χρειάζεται τώρα που... ,, Κάτι μου έκρυβε αυτό ήτανσίγουρο και αυτό δεν είναι κάτι καλό , κάτι κακό έχει γίνει. " Ρόζμαρι τώρα είσαι μεγάλο κορίτσι  και πρέπει να τα ξέρεις όλα. Θέλω να είσαι δυνατή με αυτό που θα σου πω. Ο πατέρα σου είχε ένα οδικό ατύχημα και ... ,, Το σκέφτόταν αύτο που ήθελε να πει και η φωνή της ήταν σοβαρή." Ο πατέρας σου πέθανε και η μητέρα σου σε χρειάζεται όσο ποτέ τώρα. Θα σε πάω εγώ στο σπίτι σου ,,. Μετά απόαρκετή ώρα κατάλαβα τι είχε γίνει. Αυτός που αγαπούσα είχε χαθεί για πάντα και δεν θα το έβλεπα πότε πια. Η δεσποινής Χέδερ με πήγε με το αυτοκίνητο μέχρι το σπίτι αλλά μέχρι να φτάσουμε εκεί το φόρεμα μου είχε μουσκέψει από τα δάκρυα και τα μάτια μου πονούσαν αλλά όχι τόσο όσο ο χαμός του πατέρα μου. Όταν φτάσαμε είδα την μητέρα μου έξω από το σπίτι και να με περιμένει. Βγήκα από το αυτοκίνητο και έτρεξα στην αγκαλία της. Με πήρε στην αγκαλιά της και με πήγε στο σαλόνι και καθήσαμε στον καναπέ και κοιταχτήκαμε για λίγο και μετά κλάψαμε η μία στην αγκαλιά της άλλης και ορκιστήκαμε ότι η μία θα φυλάει την άλλη για πάντα. Κλαίγαμε , τα μάτια μας είχαν στεγνώσει και ο πόνος στην καρδία την τόσο δυνατός που με πήρε ο ύπνος και μαζί του εξαφανίστηκε ο πόνος και οι σκέψεις αλλά αυτά ήταν στιγμιαία μέχρι να ξυπνίσεις...